mahdijamalikia.ir
بنام خدا
جنگ هفتاد و دو ملت همه را عذر بنه
چـون ندیدند حقیقـت ره افسـانه زدند (حافظ (علیه الرحمه))
تفاسیر مختلفی از آیات و روایات توسط دانشمندان و محققان علوم اسلامی بیان گردیده است که هریک را باید از زاویه نگاه نویسنده آن بنگریم تا خوب درک کنیم.
ما در تفسیر و تشریح آیه 107 سوره مبارکه صافات به یکی از تفاسیر پر معنا و عرفانی پرداخته ایم که از احادیث خلقت نور نشأت می‌گیرد و آیات و روایات و اسنادی را در راستای همین بینش و تفسیر گرد آوری و تالیف نموده ایم.
از طرفی برای دستیابی به نتیجه مطلوب و رسیدن به یک هدف مشخص از بیان سایر تفاسیر و نقد آنها پرهیز نموده ایم.
اما علاقمندان میتوانند برای مقایسه و نقد سایر تفاسیر خود اقدام نمایند.
خلاصه آنچه که ما به آن پرداخته ایم:
«ذبح عظیم» حقیقتی بزرگ در عالم خلقت است که خداوند متعال خبر آن را حتی قبل از خلقت آدم به اهل آسمان داده است.
«ذبح عظیم» ماجرای ذبح فرزند اشرف مخلوقات خدا بدست شرورترین خلق خداست.
ملائک وحی الهی خبر این حقیقت بزرگ را در تمام دورانها به همه انبیاء و اولیای خدا داده اند.
حضرت ابراهیم نیز همچون سایر رسولان خدا از این حقیقت اطلاع یافت (حتی در سطحی بالاتر) و چون دانست این ماجرا تا چه حد در گرایش مردم به دین خدا اثر گذار است از خدا خواست مقام پدری این ذبیح الله را به او عنایت کند (نور حسین (ع) را در ذریه و نسل و نسب او قرار دهد).
خداوند متعال مقدر فرمود او و همسر و فرزندش در آزمونهایی بزرگ آزموده شوند تا بر همگان روشن شود آیا ظرفیت و اهلیت چنین شرافتی را دارند؟
پس از قبولی ابراهیم و خاندانش در سخت ترین آزمونهای الهی و توفیق جلب رضایت خدا در بالاترین حد تصور، خداوند متعال پاداش بزرگی به آنها عنایت فرمود.
نسل و نسب محمد و آل محمد (ص) را در ذریه او از نسل هاجر و فرزندش اسماعیل قرار داد.
خداوند رحمان این حقیقت بزرگ را در آیه 107 سوره صافات با ادبیاتی متفاوت و قابل تأمل بیان داشته است:
«وَ فَدَیناهُ بِذِبحٍ عظیمٍ»، (و ما آن را فدیه دادیم به «ذبح عظیم»)
یعنی ما آنچه را ابراهیم در سر داشت و نیت کرده بود و آرزو داشت و از خدا خواسته بود فدای اصل حقیقت «ذبح عظیم» کردیم.
یعنی به خواست خدا میان «ذبح عظیم» و خواست و آرزوی ابراهیم نسبتی مقدر شد.
یعنی اباعبدالله الحسین (ع) به ذریه ابراهیم و اسماعیل نسبت داده شد.
یعنی تقدیر خدا این شد که ابراهیم جد بزرگ اباعبدالله الحسین (ع) باشد و شهادت امام حسین (ع) شهادت فرزند ابراهیم نیز محسوب گردد و بدینسان نذر و دعای ابراهیم مستجاب شود.
درک این حقایق مستلزم دانستن معارفی است که ما برای اولین بار در این کتاب بدینصورت به آن پرداخته ایم و مستنداتی برای آن گردآوری کرده ایم.
مطالعه این مطالب را به همه علاقمندان معارف اهلبیت (ع) توصیه میکنیم.
قال امیر المؤمنین علی (ع): «زکاة العلم نشره» «زکات فراگرفتن دانش، نشر آنست». (غرر الحکم و درر الکلم، ج 1، ص 52.)
این سایت را به دیگران هم معرفی کنید از مطالب آن بهره ببرند. انشاءالله باقیات الصالحات ما و شما و دیگران در دنیا و آخرت باشد.
«الهم ارزقنا شفاعة الحسین یوم الورود»
ارادتمند: مهدی جمالی کیا (مؤلف کتاب «ذبح عظیم»)
