mahdijamalikia.ir
در آیه ۱۰۷ سوره صافات میفرماید:
«وَ فَدَیناهُ بِذِبحٍ عَظیمٍ» یعنی: ما آنرا فداکردیم به «ذبح عظیم»
مطابق آیه ۱۰۰ سوره صافات او از خدا خواسته بود: «رب هب لی من الصالحین» - یعنی: پروردگارا مقامی از مقامات «صالحین» را نصیب من بفرما!
گویا در آن حالت، نور حسین (ع) جذابیت خاصی برای ابراهیم نبی (ع) داشت و دانست که قدرت هدایت این نور در میان خلق خدا معجزه میکند. زیرا که دانسته بود حسین (ع) کسی است که روزگاری در حساس ترین شرایط زمانی و در برابر شدیدترین فتنه های دشمنان خدا بنابرمشیت الهی راضی میشود از جان بگذرد و در راه خدا ذبح شود تا بدین سبب مرز بین حق و باطل کاملا برای مردم مشخص گردد.
تا خونش موجب احیای دین خدا شود و ماجرای ذبح او چنان بر سر زبان مردم بیفتد که هرکس ماجرای شهادت جانسوزش را شنید (به واسطه بر حق بودنش) جگرش بسوزد و دلش نرم شود و با توسل به او به دین خدا گرایش یابد.
لذا در زمانی که از خدا میخواست مقامی از مقامات صالحین را به وی عنایت فرماید، در سرش آرزوی مقام پدری اینچنین فرزندی را داشت.
یعنی آرزو میکرد کاش خدا نور حسین (ع) را در ذریه او قرار دهد (چرا که حسین (ع) نیز می‌بایست همچون سایر مردم از نسل یک خاندانی به دنیا بیاید و ابراهیم (ع) آرزو داشت این شرافت نصیب او شود).
این موضوع در تفاسیر قدیمی بصورتی کلی به این شکل بیان شده که ابراهیم (ع) به درگاه خدا نـذر کرد اگر خدا فرزندی به او داد او را در راه خدا قربانی کند.
در آیات بعدی می‌بینیم که خدا مژده فرزند پسری را به او می‌دهد (که نامش را اسماعیل گذاشتند) و هنگامی که پسر به سن بلوغ رسید بطور غیر مستقیم (در خواب) از او می‌خواهد تا پدر و پسر برای همگان به نمایش بگذارند که آیا ظرفیت و اهلیت چنین شرافتی را دارند؟ آیا اگر روزی مشیت خدا بر ذبح عزیزترین فرزندشان بود در برابر خواست خدا تسلیم و رضا خواهند بود؟
و آنگاه که پدر و پسر به کمک هم (به بهترین شکلی که خدا آن را پسندید) مراتب عالی رضا و تسلیم در برابر خواست الهی را به نمایش گذاشتند، ناگهان از جانب خدا ندا رسید که ای ابراهیم چقدر خوب صداقت خود را در باره آنچه در رؤیاهایت می‌پروراندی (و آرزوی قلبی تو بود که یک عمر از درگاه خدا طلب میکردی) به اثبات رساندی! «قَدْ صَدَّقْتَ الرُّؤْيَا» (صافات - 105).
اکنون ما آنچه را در سر داشتی و آرزو میکردی فدای اصل ماجرای ذبح عظیم کردیم! («وَ فَدَیناهُ بِذِبحٍ عَظیمٍ» «و فداکردیم آن را به ذبح عظیم») (صافات - 107).
این پاداش خدا برای ابراهیم و اسماعیل (علیهما السلام) بسیار بزرگ و خارج از حد تصور و بسیار بیشتر از آن چیزی بود که از خدا خواسته بودند و آرزو میکردند!.
لذا آن بزرگواران در مقام شکر و سپاس پروردگار عالمیان به حمد و تکبیر پرداختند:
الله اکبر. الله اکبر. لا اله الا الله و الله اکبر، و لله الحمد، الله اکبر علی ما هدانا، والحمد لله علی ما ابلانا ...
بررسی ابعاد دیگر این موضوع در مقاله: شرحی بر آیه 107 سوره صافات «وَ فَدَیناهُ بِذِبحٍ عَظیمٍ»
«اللهم ارزقنا شفاعة الحسین یوم الورود»
ارادتمند شما: مهدی جمالی کیا
بستن *نام و نام خانوادگی * پست الکترونیک * متن پیام |
